In die wêreld van "matrikse" bly die mensdom onbewustelik in die gevangenskap van virtuele realiteit wat deur redelike masjiene geskep word om die liggame van mense as 'n bron van energie te gebruik. Alhoewel dit soos 'n suiwer wetenskapsfiksie-teorie klink, is daar wetenskaplikes wat glo dat met 'n waarskynlikheid van 50 tot 50 ons wêreld werklik net 'n simulasie van die werklikheid kan wees, en nie 'n werklikheid as sodanig nie.
Volgens die jongste verslag van wetenskaplike Amerikaanse tydskrif is die presiese kans dat ons lewe werklik is 50.222222%. Gevolglik, met 'n waarskynlikheid van 49.777777%, is die wêreld regoor die wêreld 'n deeglike gewerk met 'n rekenaarprogram. Hierdie berekeninge is gebaseer op die wetenskaplike werk van die filosoof Nika Bostrom genaamd "Woon ons in rekenaar simulasie?" (2003). Botors glo dat daar drie moontlikhede is:
Ek argumenteer dat ten minste een van die volgende aannames waar is: 1) Die menslike genus sal waarskynlik versigtig wees voor die "na-misleidende" stadium; 2) Dit is uiters onwaarskynlik dat enige na-misleidende beskawing 'n groot aantal simulasies van hul eie evolusionêre geskiedenis (of sy variasies) sal handhaaf; 3) Ons woon byna seker in die rekenaar simulasie. Gevolglik is daar geen rede om te glo dat ons eendag postlone sal word wat die simulasie van hul voorvaders geskep het nie, as ons net nie in die simulasie woon nie.
Maar die idee dat ons realiteit nie regtig is nie, het in antieke tye ontstaan - in hierdie verband kan jy die Plato se allegorie oor die grot onthou, asook die weerspieëling van Zhuang Tzu oor die vlinder en haar droom.