Na die debuut by die Onafhanklike Sundance 2010 Filmfees van die film "The Runaways" .... - Ek was besig om voor te berei om leë kak te wees. Ek het gewag vir resensies in die gees "keer terug na jou Hollywood-franchise" Twilight ". Meer wat jy nie trek nie." ens Het nie gewag nie. En ek was op die randjie. En feitlik is dood, oorleef al die sappe vir hierdie rol. Ek het in hierdie storie gedemonteer, en as hulle my begin vertrap het, sou ek waarskynlik gebreek word.
In vergelyking met ander jong aktrises.
- Ek veroordeel voortdurend dat ek nie glimlag dat ek in die foto's is nie. Wat ek nie so staan nie, hou nie my hande en so aan nie. Dat ek te slordig is en in die proscake geklee, maar ek is nie 'n tiener nie, ek is dame! Of andersom, dat ek êrens te swanger was, in Babski, en ek het nog 'n tiener nodig, dit is nodig! Oor die algemeen is daar voortdurend iets verkeerd daar, dit is nie so hier nie.
Oor assosiatiewe met hul helde. - Ek is verkeerdelik geassosieer met my heldinne. As ek meestal harde tieners speel, beteken dit nie dat ek hard en ingewikkeld is binne en my kakkerlakke in jou kop nie. In my pogings om sielkundig omvergewerp te word van aandag, gevul en vat my op die grond, sien ook dat ek vasgeklem en sullen is: "Sy is beslis moeilik tiener!" Nee, dit is nie. Sluit mense weet wat ek regtig is. Vreemdelinge om met geen nut te praat nie, skryf nog steeds, wat winsgewend is dat meer verkoop is!
Speel of verlaat die rol. "Ek kan nie sê dat ek net my karakter speel of wat ek net 'n karakter leef nie, 'n rol kry. Elke keer anders. Ouer en ervare akteurs en aktrises sê dat ek mettertyd onbewustelik sal ophou om 'n soort karakterbeweging in my eie lewe te ketting of 'n mate van beweging of gesigsuitdrukkings in jou karakter te besmet. Waarskynlik is dit die jeug. Ek sê net dat my heldinne afsonderlik van my lewe. En dat elke rol my ouer as een lewe maak. Ek ry elkeen van my rol agter my skouers, waarskynlik omdat ek tien keer gedink het en ek alles ontleed het voordat ek gesê het: "Ja."