Anastasia Volochkova het weer eens sy ondersteuners verras en alle fynproewers van regte vroulike skoonheid. Balletster, pop- en sekulêre partye het hul nuwe beeld getoon - dames in wit met 'n streng oog van onder verlaagde glase en met 'n teenstrydige nek.
Volochkova het hierdie bril "pienk" genoem en opgemerk - om na die wêreld te kyk met die hulp van sulke optiese toestelle. Dit is maklik en aangenaam. Dit is maklik en aangenaam om opregtheid te toon, vertroue en versorging van mense te vergoed, misleidings te vergewe en selfs verraad as ligte, ewekansige wanorde.
Anastasia het beklemtoon dat dit nie gebeur as gevolg van onzin of naïwiteit nie, maar as gevolg van die aanhoudende begeerte om die beste eienskappe in die omliggende te sien. Na alles is die bose teruggekeer na die sweet boemerang - sowel as die goeie goed. Dit hang nie net van lewenservaring af nie (die Seun van Foute is moeilik om die "Son van die Russiese poësie" deur Alexander Pushkin akkuraat te bepaal).
Die begeerte om mense te sien is beter as wat hulle is, gebaseer op die opvoeding, op die stelsel van interne waardes, op die integriteit van hul "I". Daarom kan Anastasia Volochkova nie en wil nie van die goeie fee na die siniese teef afkom nie - besef dat dit lief is vir openheid en onmiddellikheid.
'N blik sonder pienk glase help om die wortels van menslike verhoudings te sien - skynheiligheid en gierigheid, afguns en inbreker. Maar die lewe is so mooi dat ek soms nie die ware motiewe van sommige aksies wil ken nie - en Anastasia sit weer op hul bril en vergewe hul besliste misdade.