En dit is ook liefde.
Om te verdeel vir twee inspirasie, musiek, dronk passasier en die droom om die wêreld te verander - dit is ook liefde.
Volg dit met haar stap, onthou wat sy hou, dit word wat sy wil sien, is ook liefde.
Verlaat, steek weg, trou, maar jare later om net by die geluid van sy naam te glimlag - dit is ook liefde.
Van die sensasionele "bel my met hul naam" en "Ingrid gaan na die weste" na die reeds byna kultus "Velvet Golden are" en die "Humpback Mountain" - ons bespreek die moeilikste, die mees deurdringende films oor die gedoemde, Pasiënt, op die rand van waansin, uit die wet, maar steeds sulke pragtige liefde.
Velvet Golden are
Wel, dit wil voorkom asof die plot minimaal is - en kom neer op een sin "soos x ontmoet y, en alles het na die hel gevlieg." Wel, dit lyk snaaks funny Christian Bale, die toekomstige Batman is belaglik, ongelukkig, en so ongemaklik kyk na die skerms met sy held, en kyk na oë en lippe, met pynlike gierigheid wat vir ander mense se soen uitgedaag word. En dan gebeur daar iets - en nou is die wonderlike atmosfeer van die 70s-sleepers, soos in 'n tregter, direk na die skerm, waarop alle belaglike, ongemaklike, te frank en vir iemand en in die algemeen nare tonele op die agtergrond gaan, En in die middel ... en in die middel - liefde. Die eerste akkoorde van die baba se aan die brand, wat Jonathan Reese Myers sing, iets van die roulful alarms "ambulans" word herinner, maar "ambulans" help dit nie, en die elektriese terapie sal ook nie help nie, hoe sy nie die Held van Yuena McGregor, van sulke waansin, behandel niks nie. "Dit is snaaks hoe mooi mense op die oomblik is wanneer hulle jou verlaat," sê die heldin Tony Collett, en sy is heeltemal heeltemal; "Velvet Golden Live" is pragtig, kranksinnig en damn seer vir almal.
Gorbay Mount
Van stalbed klubs - op vars berglug, in plaas van sigaretrook - rook van die vuur, in plaas van glam rock - nie glansryke skape nie (letterlik, skape - diegene wat wei), en die natuurskoon, kan inderdaad verander, maar maar , weer ekstern rustig, en weer absoluut onvermydelik, met die oneximaals van die tsoenami, waaruit nie ontsnap nie, is die verhaal van voorafgedroë liefde ontvou. Jy kan wegdraai, om nie te kyk nie, praat nie, verlaat die afstand na meter en honderde meters - dit sal dit nie van waansin red nie. Jy kan verlaat, verberg, begin, begin kinders - maar dit sal nie red nie, en wanneer dit, sal die ander vra: "Het jy 'n vriend met die naam Jack?", Versigtig gebou om menslike verwagtinge te pas, "het die normale" wêreld ineenstort , Soos 'n kaarthuis. Gee aandag, soos in werklikheid, daar is min replika van Jake Gillanholla en die treffer grootboek ... en hoeveel hulle sê - die oë, die kleinste bewegings - sonder woorde, miskien, van die feit dat die werklike wanhoop nie aanvaarbaar is nie tot ons swak en dom menslike formulerings.
Ingrid ry na die weste
En dan word die waansin letterlik, en dit kan gesien word en voel hande - dit kry die vorm van obsessie, dit word aan die lys van "gunsteling boeke Taylor", "gunsteling plakkate van Taylor", bestel, "plekke waar Taylor liefhet." "Ek wil net haar beste vriend word", "Ek wil nie eensaam wees nie", en dit is selfs logies - om soveel as moontlik te leer oor 'n persoon wat nader wil word, en dan probeer om die een te word. Wie het Taylor die meeste van almal nodig met wie sy meer pret en meer interessant is ... en iewers op die pad, byna onmerkbaar, ontbind in hierdie obsessie, wat haarself onvermydelik verloor het, het alles onvermydelik verloor. Gelukkig gaan "Ingrid in die weste" - dit is 2017, en nie die begin van die twee duisendste nie, wanneer die geluk sal nie in so 'n storie hê nie, sodat die film nie hopeloos is nie, waarvoor dit is Skeppers Spesiale Dankie - Alhoewel tradisionele Hollywood Hacki-End nie daar is nie, waarvoor die skeppers ook bedank. "Ingrid gaan na die weste" - dit is 'n moderne lewe, net 'n bietjie "strenger" tot die punt van die maksimum, en daar is 'n bietjie van Ingrid in byna elkeen van ons.
Bel my jou naam Die ongelooflike film Luke Guadagnino "Bel my met jou naam" in Russiese teaters, vir duidelike redes, het nie die huurgeld getref nie, en tevergeefs ... Miskien is dit een van die beste films van die jaar. Daar is geen superheroes, ontploffings, verse en luukse blondines nie, maar dit het so 'n gamma van die gevoelens, wat dit lyk, kan nie oorgedra word in twee ure van tydswerk nie. Die film is baie atmosferies, sag, sensueel. Wanneer dit blyk te sien, blyk dit dat elke liggaam van die liggaam kaal is, en die wapenrusting Hummer en Timothy Chalama via die skerm, stuur jou elektriese ontladings. Daar is nie 'n gram vulgariteit in die film nie, maar die kyker glo absoluut al die gevoelens van helde, waarvan een 'n 17-jarige tiener is, en probeer om liefde, passie en selfs sy oriëntasie te ken, en die tweede is 'n Volwasse en selfversekerde man wat aan die krag van hierdie vlugtige maar sterk roman gegee word. Die plot lyk vir horror banale, maar dit is net die moeite werd om die film 'n kans te gee, hoe om dit af te skakel, is nie meer moontlik nie. Jong Shalama is beslis talent. Die laaste toneel van die film onthul sy waarnemende spel vol, en jy lyk langs hom, voel almal dieselfde. Die held van die weermag van die kyker is 'n bietjie verder, maar die akteur is so onmoontlik, wat van die eerste minuut verlief raak. Ons is vol vertroue dat al u nominasies op die rolprentmakes hierdie prentjie verdien het, en die saak is glad nie in die modieuse tema van dieselfde geslagsverhoudinge nie, "Bel my met u eie naam" - oor gevoelens, die opregtheid, aanvaarding en gevoel van die oomblik. Dood jou geliefdes Een keer, nadat hulle na die skerms van die Saga oor Harry Potter gegaan het, was almal seker dat die seun nie sal slaag in die rol van die seun wat Daniel Radcliffe oorleef het nie. Maar die Britse akteur bewys een keer gelyktydig, wat lank reeds uit die geriefsone vrygelaat is en heeltemal uiteenlopende rolle kies. Allen Ginzberg het een van sy helderste rolle in die prentjie geword. "Dood my geliefdes." Ons sien 'n skelm, maar soek jouself en inspireer die karakter wat "in die buitenste met sy kop haas", nie skaam is deur hul onvanpaste gevoelens of begeertes nie. Gesig tot aangesig Held Radcliffe gesigte Lucien Carre uitgevoer deur Dane Dekhan, wat ook probeer om te besef hoe hy bly, maar in teenstelling met Ginzberg kan hy nie sy gevoelens herken nie, en daarom kies hy die pad van verwerping en woede. Twee baie verskillende karakters, twee baie verskillende heelal wat in die kollege gebots het, en hierdie botsing het 'n belangrike impuls gegee aan die ontwikkeling van kreatiwiteit van elk van hulle. Ons weet nie of alles so regtig was nie, maar om die karakters van die skilderye te volg, wat heeltemal verskillende emosies van die kyker is, is een plesier, en as dit nie vir die spel van Radcliffe en Dekhan was nie, sou die film waarskynlik wees het in die lys van verby gegaan. Volle verduistering Nog 'n foto wat verband hou met die verhoudings van twee skrywers is die "volle verduistering" van Agniški Holland met Leonardo Dicaprio en David Tylis. As dit moontlik was om betyds terug te gaan en Leo verdien Oscar, was dit nodig om dit vir hierdie foto te doen, en op geen manier vir die uitgeputte "oorlewende" nie. "Volledige verduistering" het ongelooflik die talent van 'n jong dicaprio geopenbaar. Sy engelse glimlag, sy bitter trane - dit alles vir twee uur veroorsaak 'n hele orkaan van emosies. Ek haat hom, en jy is lief vir, en jy dink die dwaas is hierdie Arthur rambo. Tydens die besigtiging vergeet jy selfs wat, eintlik, die film self is so mooi daarin dicaprio. Reeds 'n volwassene en 'n ernstige akteur het hy bewys dat hy een van die beste in sy besigheid is, maar die film "Volledige verduistering" is wat die hart oorwin, wat in Leo sonder 'n balans val. Ons is seker, niemand kan so dramaties huil as sy held nie. Meisie van Denemarke Film Akademie-lede het sterk gehaas, wat Eddie Radmain Oscar vir die rol van Stephen Hawking gegee het, want 'n jaar later het hy tot die nominasie gekom vir die rol van lelie in die "meisie uit Denemarke", en hierdie foto kon nie onverskillig as die spel van die spel verlaat nie. die Britse akteur. Op die internet was daar verskillende resensies, iemand het die rolprent bewonder, en iemand het gehoor dat Radmain se heldin onoortuigend was. En die vraag aan diegene wat glo dat: en ons het net dieselfde fliek met jou gekyk? Wonderlik, aanraking, broos - al hierdie woorde, vreemd genoeg, aan Eddie gerig. Die persoon wat nie 'n traan aan die einde van die film verloor het nie, word amptelik erken as 'n man sonder 'n hart, want deur een van sy wild verower Radmain soveel dat hulle heeltemal vergeet van wat rondom gebeur. Iewers is daar 'n heldin van Alisia Wikander, wat sy Oscar alles ontvang het, maar verstandelik het hy na Radmain gegaan. Soms kan dit nie eens glo hoe multifaceted en talentvol 'n persoon in iemand anders se lewe ten volle kan onderdompel nie.
