Журналісты The New York Times вырашылі даведацца, што адчуваюць тыя, чыя праца складаецца ў прыдумлянні жахлівых альтэрнатыўных рэальнасцяў, цяпер, калі жыццё становіцца падобная на іх творы. І ўзялі інтэрв'ю ў стваральнікаў розных серыялаў. Ці выпрабоўваюць яны пачуццё віны за тое, што палохалі людзей? Акажуць ці бягучыя падзеі нейкі ўплыў на іх далейшую працу?
«Аповяд служанкі», заснаваны на рамане Маргарэт Этвуд, апавядае аб Амерыцы, спустошанай хваробамі і экалагічнай катастрофай і якая ператварылася ў таталітарную дзяржаву. «Перайначанай вуглярод» паводле рамана Рычарда Моргана кажа пра будучыню, дзе магчыма неўміручасць, але не для ўсіх. Адаптацыя трылера Майкла Кричтона «Свет Дзікага Захаду» распавядае аб паняволеных робатах ў свеце нізкай маралі і жорсткага эканамічнай няроўнасці. Вось што кажуць стваральнікі гэтых серыялаў.
Шоураннер серыяла «Аповяд служанкі» Брус Мілер прызнаўся:
Не атрымліваецца адцягнуцца ад пачуцця віны за тое, што прымусіў людзей трывожыцца. Але затое гэта паказвае, што тэлебачанні ёсць што расказаць людзям пра прыладу гэтага свету.
Шоураннер навукова-фантастычнага серыяла «перайначанай вуглярод» Элісан Шапкер лічыць, што гэта двухбаковы працэс. Яна сваёй працай выклікае дыскамфорт у гледачоў, а іх дыскамфорт знойдзе адлюстраванне ў наступных працах.
Тэлебачанне стала фундаментальных сродкам абмену інфармацыяй. І мы павінны апрацоўваць тое, што адбываецца. Мая праца заўсёды абапіраецца на падзеі жыцця, якой я жыву. І раптам гэтая жыццё апынулася цалкам перавернутая.
Адна з аўтараў «Міры Дзікага Захаду» Ліза Джой лічыць:
У гісторыі былі шматлікія перыяды войнаў, хвароб, разладаў, беднасці. Было б занадта напышлівым лічыць, што мы выпрацавалі імунітэт ад такога і з намі нічога падобнага не можа адбыцца.