Нездарма Том Хэнкс носіць мянушку «ўлюбёнец Амерыкі». Фільмаграфія 63-гадовага акцёра адрозніваецца багаццем лагодных і шчырых персанажаў, якія заўсёды заваёўваюць размяшчэнне гледачоў, няхай гэта будзе Вудзі ( «Гісторыя цацак»), Уолт Дысней ( «Выратаваць містара Бэнкса»), які ператварыўся ў сталага дзіця ( «Вялікі») або жа Форэст Гамп.
Зрэшты, даводзілася Хэнксу гуляць і адмоўных персанажаў, але так атрымліваецца, што гэтыя ролі застаюцца нібы бы ў цені, паколькі ў іх акцёр глядзіцца не так арганічна. Аказваецца, Хэнкс і сам разумее, што «дрэнныя хлопцы» не яго профіль, і ў акцёра на гэта ёсць важкі чыннік.
Яшчэ вельмі даўно я ўсвядоміў, што я не здольны хоць каму-небудзь выклікаць страх. Вядома, гэта нешта зусім іншае, чым быць добрым, разумееце? Думаю, я здольны ствараць розныя вобразы, але злосць і варожасць відавочна са мной не суадносяцца. Мне не атрымоўваецца ў сабе гэта раскрыць, тады як ролі дрэнных хлопцаў звычайна патрабуюць пэўнага ўзроўню варожасці. Не думаю, што я здольны дабіцца такога эфекту толькі шляхам прытворства,
- прызнаўся нядаўна Хэнкс.
Нягледзячы на гэта, Хэнкс ў свой час згуляў забойцу (хай і сімпатычнага) ў фільме «Пракляты шлях» (2002), махляра-арыстакрата ў карціне братоў Коэн «Гульні джэнтльменаў» (2004), а таксама злыдня ў правальным фантастычным трылеры «Сфера» (2017), у якім кампанію яму склалі Эма Уотсан і Джон Бойега. Зараз, аднак, Хэнкс зноў вярнуўся на экраны ў вобразе добряка - ён адыграў Фрэда Роджерса ў фільме «Выдатны дзень па суседстве». Не выключана, што за гэтую ролю Хэнкс будзе намінаваны на чарговы «Оскар».