Камусьці ўсё экшэн-фільмы могуць здацца аднолькавымі: выбухі, аўтамабільныя пагоні, бойкі і яшчэ больш выбухаў. Аднак калі прыгледзецца, у кожнай падобнай карціны маецца свая спецыфіка. Напрыклад, не спыняюцца дэбаты пра тое, што глядзіцца эфектней - сапраўдныя трукі або дзівяць уяўленне сцэны, створаныя пры дапамозе камп'ютэрнай графікі. На думку оскараноснага мастака-пастаноўшчыка Коліна Гібсана, які стаў адным з аўтараў «Вар'яцкага Макса: Дарога лютасьці», зачараванне падобных фільмаў - менавіта ў рэалістычнасці, тады як франшызы накшталт «Фарсажу» пазбаўленыя гэтай магіі.
Увесь экшэн павінен быць праўдападобным. Асабіста ў мяне валасы не ўстаюць дыбарам пры выглядзе Віна Дызеля, які цягне за сабой сейф вагой тры тоны, прымудраючыся пры гэтым здзяйсняць ідэальныя павароты на дарозе. Мы ж аддалі перавагу максімальна рэалістычнага малюнку, паставіўшы на карту ўсё, што толькі можна было,
- заявіў Гібсан.
Выйшаўшы ў 2015 годзе, «Вар'яцкі Макс: Дарога лютасьці» набыў вялікае прызнанне як сярод крытыкаў, так і сярод радавых гледачоў. Многімі гэтая карціна называецца найвялікшым экшэнам, знятым у ХХI стагоддзі. Галоўнай вартасцю «Дарогі лютасьці» сталі менавіта ашаламляльныя, але не адарваныя ад законаў фізікі трукі падчас аўтамабільных пагоняў. Усе сцэны ў гэтай карціне былі зняты пры аўтэнтычных умовах, замест памяшкання акцёраў перад зялёным экранам.