Відэа гульні ў Галівудзе экранізуюць ў масавым парадку дзесьці з пачатку дзевяностых гадоў - і, на здзіўленне, ніяк не могуць зняць хоць нешта, што па-сапраўднаму спадабалася б і крытыкам, і гледачам. Фільмы па гульнях вельмі рэдка збіраюць добрую касу, куды часцей - правальваюцца ў пракаце (або са скрыпам «адбіваюць» бюджэт за мяжой), а крытыкі спаборнічаюць у тым, хто палье фільм брудам дасціпны. Між тым, у жанры экранізацый відэа гульняў трапляюцца і сапраўды нядрэнныя рэчы - вядома, калі ставіцца да іх з пэўнай доляй гумару.
смяротная бітва
Mortal Kombat - культавая серыя Ваенныя, гульняў, у якіх першапачаткова быў мінімум сюжэту, а ўвесь сэнс зводзіўся да боек з супернікамі. Не дзіўна, што і «Смяротная бітва» адмысловымі сюжэтнымі вынаходствамі пахваліцца не можа. У 2018 годзе глядзець «Смяротную бітву» можна толькі ў тым выпадку, калі ўвесь час памятаць, што гэта былі 90-я, мы забаўляліся як маглі, малявалі спецэфекты на каленцы і ўмелі атрымліваць задавальненне ад экшна, пафасных рэплік «добрых хлопцаў», камедыйных момантаў (дзякуй Джоні Кэйджу) і Крыстафера Ламберта, абаянню Бога маланак якога і Тор бы пазайздросціў.
Серыя «Прыстанак зла» Серыю Resident Evil па гульнях зняў той жа Пол У. С. Андэрсан, што ў дзевяностых набіў руку на «Смяротнай бітве». Шэсць фільмаў з выдатнай Міла Ёвавіч сумарна зарабілі ў пракаце 1,23 мільярда даляраў (!), Хоць вытворчасць іх абыходзілася ў сярэднім у вельмі сціплыя 40-60 мільёнаў. Іншымі словамі, хоць крытыкі «Прыстанак зла» старанна грамілі, менавіта яна сёння застаецца самай касавай серыяй фільмаў, знятых па відэа гульняў. варкрафт Вельмі амбіцыйны праект Legendary Pictures і студыі Universal абышоўся ў 160 мільёнаў даляраў (і гэта без уліку выдаткаў на шырокую рэкламную кампанію), у пракаце ж рызыкаваў праваліцца, і выратаваў «Варкрафт», па сутнасці, толькі Кітай, дзе карціна сабрала амаль палову касы, 213 мільёнаў даляраў з 433 агульных. Крытыкі, зразумела, фільм разграмілі, тут нічога новага няма, затое прыхільнікам арыгінальнай сусвету World of Warcraft ён пераважна спадабаўся (хоць менавіта знаўцы канону - самыя прыдзірлівыя крытыкі). Магчыма, «Варкрафт» атрымаўся б нашмат лепш, калі б у працэс напісання сцэнарыя і здымак не ўмешваліся спонсары - рэжысёру і аўтару таго самага сцэнара Дункану Джонсу ў выніку прыйшлося лавіраваць паміж усімі зацікаўленымі бакамі. Лара Крофт: Раскрадальніца магільняў Той самы фільм і тая самая гераіня, ад параўнання з якой Алісіі Викандер, на жаль, не сысці, нягледзячы на шматлікія запэўніванні стваральнікаў новай «Лары Крофт» у тым, што дзве версіі ніяк не звязаныя і наогул заснаваныя на розных пакаленнях гульняў. Першая «Лара Крофт» нядрэнна паказала сябе ў пракаце і ў цэлым, нават калі пакінуць за дужкамі той факт, што ў аснову фільма легла відэа гульня, з'яўляецца такім жа нядрэнным экшэнам. Адзіны сапраўды істотны мінус - «кардонныя» персанажы другога плану, уключаючы героя будучай зоркі бандыяны Дэніэла Крэйга, які забываецца адразу ж пасля прагляду. Не дзіўна, што Анджэліна Джолі і яе гераіня асабліва ззяюць на такім досыць шэрым фоне. макс Пэйн Калі на хвілінку забыцца пра тое, што «Макс Пэйн» зняты па культавай серыі гульняў, то можна атрымаць дастаткова шмат задавальнення ад прагляду - проста як моцнага середнячкового баевіка з Маркам Уолбергам у галоўнай ролі. Калі ж вы пачнеце шукаць у тым, што адбываецца на экране нейкі сэнс, фільм (і, магчыма, Марк) для вас скончыцца адразу. Экшн-сцэны ў «Пэйн» асабліва добрыя (дзякуй, зноў-такі, спэцыяліста па гэтай справе Марку Уолберг), і, напэўна, менавіта гэтага факту хапіла для таго, каб у пракаце «Макс Пэйн» усё ж такі не праваліўся (85 млн даляраў збораў пры 35 млн бюджэту). Прынц Персіі: Пескі часу Усё добра ў «Прынца Персіі» - найпрыгажэйшы візуальны шэраг (дзякуй бюджэту ў 200 мільёнаў даляраў - за амаль такую ж суму, для параўнання, Джос Уідан зняў «Мсціўцаў»), хімія паміж галоўнымі героямі ў выкананні Джэйка Джилленхола і Джэма Артертон, выдатны Бэн Кінгслі. Стваральнікі здзейснілі толькі адну маленечкую, нязначную, ну зусім ужо кепскі памылку ... Набралі белых акцёраў у фільм, дзеянне ў якім разгортваецца ў Персіі (сучасны Іран), і праігнаравалі акцёраў ўсходняй знешнасці. Вынік - абвінавачванні ў «адбельванні» каста, шквал крытыкі, правал у пракаце, сумная, але зусім тыпавая для Галівуду гісторыя, якую праз некалькі гадоў у дакладнасці паўтарыў, напрыклад, «Прывід ў даспехах». сайлент Хіл На наш погляд, экранізацыя «Сайлент Хіла» не заслугоўвала няўдачы ў пракаце, хоць тое, што нам здаецца не зусім ужо абуральным недахопам (досыць моцныя адрозненні ад канону гульняў), фанатаў арыгінальнай гульнявой серыі адкрыта раззлавала. Зрэшты, у галоўным-то «Сайлент Хіл» выдатна варта запаветам арыгінала - фільм пужалы, жудасны, які душыць на псіхіку, слабанервным людзям глядзець яго лепш не варта, і нават уладальнікам моцных нерваў у пары момантаў не сорамна будзе заплюшчыць вочы і вушы. А яшчэ там Шон Бін. Але гэта не спойлер. 
