1937 год. Ідзе першы этап япона-кітайскай вайны, захоплены горад Нанкін. Японскія салдаты не ведаюць жалю (напрыклад, гвалцяць ўсіх жанчын, якія трапляюцца ў іх на шляху). Групе кітайскіх школьніц атрымоўваецца схавацца ў манастыры, які знаходзіцца пад патранажам захаду (зрэшты, усім на гэта напляваць). Разам з дзяўчынкамі ў манастыр трапляе амерыканец (Крысціян Бэйл). Крыху пазней туды ж звяртаецца група прастытутак з суседняга квартала. Мэта адна- пакінуць Нанкін, але атрымаецца гэта далёка не ва ўсіх.
Першапачаткова фільм называўся «12 женшин Нанкін". Сапраўды, уся ўвага рэжысёра ў гэтым фільме засяроджана на жанчынах. На жаль, і ў сцэнах гвалту таксама. Яны атрымаліся даволі выдасканаленымі. Пры гэтым кіно не становіцца ад гэтага менш захапляльным. Побач са мной у зале сядзеў кітайскі журналіст, які бурна регировал на ўсё, што адбываецца-смяяўся, плакаў і пляскаў у ладкі.
Дарагі Крысціян, у першай палове фільма, гуляе (ужо прабачце) здзяйсненне прыдурка. Праўда робіць гэта з вялікім задавальненнем (нешта тыпу: Gosh! Дзякуй што ня бэтмен зноў). Наогул, відаць што акцёр гэтым праектам "гарыць". Можа быць таму на прэс -канферэнцыя пасля фільма ён быў у вельмі добрым настроі, цярпліва адказваў на аднатыпныя пытанні кітайскіх журналістаў. Перад выхадам з залі Бэйл яшчэ прыкладна хвілін 15 даваў аўтографы і фатаграфаваўся з самымі смелымі.
Для кітайскіх акторак Ні Ні і Чжан Дуду фільм стаў дэбютам у кіно. Дзяўчаты з хваляваннем расказвалі, як іх палохаў спачатку Бэйл ( "вялікая зорка"). Для сябе ж я ў чарговы раз адзначыла, наколькі ж прыгожыя кітайскія актрысы. Думаю, што ў НиНи, якая для фільма нядрэнна вывучыла ангельскую мову, ёсць усе шанцы замацавацца ў Галівудзе
Калі рэзюмаваць, то для мяне гэты фільм на фэсце стаў адным з лепшых пакуль. Шкада толькі, што ён не ўдзельнічае ў конкурсе. Я да канца не была ўпэўненая, як майстар візуал Чжан Імоў пакажа гэтак неадназначную тэму. Але атрымалася. Вельмі жорстка, вельмі прыгожа, вельмі захапляльна. Але ці буду я пераглядаць? Наўрад ці.