Pan wnes i serennu yn fy ffilm gyntaf "Anna Karenina", aeth Joe Wright yn gyson â mi gyda'r geiriau: "Kara, chi yn bositif eto, peidiwch â cheisio edrych yn hardd,"
- yn cofio Melievin. Yn ôl ei, pan ddaw i'r gêm actio, mae'r profiad yn y busnes model yn unig i gyd yn difetha.
Mae'n ymddangos bod modelau proffesiynol yn teimlo'n isymwybodol lle mae'r camera wedi'i leoli, ac yn ceisio bod yn y ganolfan bob amser. Ond pan fyddwch chi'n saethu yn y sinema, yna mae'n rhaid i'r gwrthwyneb anghofio am fodolaeth y camera ac ymddwyn yn gartrefol. Fodd bynnag, mae'r modelau yn awtomatig eisiau edrych yn rhywiol a dewis ystumiau mwy ffotelaidd, nad yw'n amlwg nad ydynt o fudd i'r broses saethu.
Mae Melievin yn cyfaddef bod llawer yn gweithio ar eu hunain, er mwyn cyfuno modelu a gweithredu yn yr un modd. Ac mae'n llwyddo mewn gwirionedd, roedd hi'n serennu mewn prosiectau o'r fath ar raddfa fawr fel "Valerian a Dinas Miloedd Planedau", "hunan-hunanladdiad datodiad". A'r diwrnod arall cynhaliwyd perfformiad cyntaf y gyfres Fantasy newydd "Carnifal Row", lle'r oedd Kara yn ailymgaru i mewn i'r ofn-ffoadur, yr ail rôl fawr aeth i Orlando Bloom.
