"Yn onest, rwy'n credu bod fy mab yn dal yn rhy ifanc i'w gadw. Rwy'n credu mewn gwirionedd, yn ystod pum mlynedd gyntaf bywyd y plentyn, y dylech dreulio cymaint o amser gydag ef fel y gallwch. Nawr rwy'n gweld bod fy mhlant yn eithaf hunangynhaliol. Mae ganddynt eu bywyd eu hunain mewn gwirionedd, maent yn gwybod beth maen nhw ei eisiau ac yn gwybod pwy ydyn nhw. Credaf ei fod yn normal. Rwy'n hapus na ddylwn i ei wneud bob dydd. Os ydw i'n gadael, rwy'n gadael. Pan fyddaf yn y cartref, rwy'n gwneud materion domestig yn unig. Dyma sut mae popeth yn cael ei drefnu yn ein teulu. "
Cyfaddefodd Gwyneth hefyd na allai dderbyn marwolaeth ei dad, a fu farw o ganser yn 2002: "Hwn oedd y foment bwysicaf yn fy mywyd. Roedd yn ofnadwy. Rwy'n cofio sut y gofynnodd pobl i mi: "Sut fyddwch chi'n gweithio os byddwch yn crio drwy'r dydd?" Ac roeddwn i'n meddwl: "Mae gen i gymaint o boen mewn cysylltiad â marwolaeth y person hwn. Fel pe bawn i'n crio am 100 mlynedd. Mae'n anodd i mi sylweddoli nad yw fy mhlant byth yn ei adnabod. Mae'n anodd iawn deall, os dychwelodd i fywyd, na fyddai'n gwybod fy rhif ffôn, fy mhlant, fy ngŵr. Ni fyddai'n adnabod fy mywyd. Rwy'n dal yn anodd derbyn ei farwolaeth. "