Mewn sgwrs gyda Anna Faris, o fewn fframwaith yr Anna Faris yn ddiamod, Gwyneth Paltrow a ddywedir wrtho, gan ei fod yn teimlo ar ôl y fuddugoliaeth gyntaf ar Oscar. Derbyniodd yr actores wobr yn 1999 am ei rôl yn y ffilm "in Love Shakespeare".
"Yn Los Angeles, cefais fy nghefnogi'n fawr. Ar ôl y fuddugoliaeth, roeddwn yn teimlo y ton Rose: Cefais gymaint o sylw ataf, cymaint o egni yn troi. Roedd yn anodd parhau. Yna roeddwn i'n byw gyda fy rhieni yn Santa Monica, ac roeddwn yn llythrennol yn cuddio dair wythnos yno. Roedd yn gymaint o ffwdan. Ond roeddwn i'n teimlo'n unig, dyna beth sy'n rhyfedd. Hwn oedd y mwyaf annealladwy, yr amser mwyaf swrrealaidd. Mae'n ymddangos eich bod yn gywilydd am yr hyn a gawsoch enwebiad. Mae gennych syndrom impostor, ac rydych chi'n meddwl: "Nid wyf yn credu ei fod yn digwydd. Dydw i ddim mor dda. Rydw i i gyd yn fy ngharu i? "Ac er nad oeddwn yn mynd i dderbyn gwobr, roedd yn dal yn oer," Rhannodd Gwyneth.
Ym mis Rhagfyr, dywedodd Paltrow, ar ôl y wobr gyntaf, sylweddolais "Dydw i ddim yn hoffi gweithio actio gymaint."
"Roeddwn i'n meddwl:" Iawn, a phwy ddylwn i nawr fod? Pwy ydw i? Ble ydw i'n mynd? "Diflannodd rhan o'r disgleirdeb o actio oherwydd sylw uchel i mi pan oeddwn yn actores ifanc Hollywood. Roeddwn yn blentyn a oedd yn poeni am benawdau yn y wasg, a feirniadwyd am bopeth: am y geiriau, am ddillad. Ac ar wahân, mae'r gwreiddiau'n anodd gyda gwaith o'r fath. Rwy'n dal i fod yn gartref, dwi'n caru fy hen ffrindiau, dwi wrth fy modd yn coginio, dwi wrth fy modd yn gwasgu fy mhlant. Nid wyf am eistedd ar eich pen eich hun yn rhywle yn y gwesty yn Budapest chwe wythnos. Nid fi yw fi, "Rhannodd Paltrow.