Hugh Grant rezultis esti unu el la unuaj famuloj, kiuj devis prokrasti Covid-19. I okazis en februaro-marto de ĉi tiu jaro, kiam la pandemio nur faris timemajn paŝojn kaj ŝajnis lokaliziĝi en Ĉinio. Indivinte la spektaklon de Stephen Colbert, Hugh diris, kiel la malsano komenciĝis kun li.
Unue, la subvencio ŝvitis multe sen videblaj kialoj. Laŭ li, li estis poste verŝita, kvazaŭ li estus kovrita per saleta ponĉo. Cetere, ne estis aliaj simptomoj - nek tuso, neniu temperaturo, nek ĝenerala malsano.
Tiam aperis manko de spiro - tiel ke la okuloj estis pretaj foriri el la orbitoj. "Ŝajnis, ke mia brusto sidis ĉe iu kargo-giganto, mi apenaŭ ĵetis miajn krurojn kaj spiris eĉ en la lito," Hugh Grant diris.
La tria indikilo poste iĝis klasika. "Mi marŝis laŭ la strato," diris la stipendio de la disfalado de publiko, "kaj subite komprenis: io ŝanĝiĝis ... io grava, kaj mi ne komprenas ..." La aktoro perdis la kapablon distingi la odorojn kaj sufokita. Li estis preta snufi la rubujojn kaj verŝis la spiritojn de "Chanel-numero 5", kiuj prenis la edzinojn pri la vestotablo: "Nenio, mia nazo kvazaŭ mi ferios."
Hugh Grant rimarkis, ke en februaro de ĉi tiu jaro ankoraŭ ne sciis, ke la perdo de odoro estas fidela signo de Coronavirus kaj post resanigo de la odoroj revenos. La fama aktoro vokis teni trankvila kiam infekto kaj preni mezurojn por ne esti infektitaj.