Dum la intervjuo en la kadro de la kampanjo kontraŭ rasismo, Love Music Hate Racism, Ed Shiran diris, ke ĝi estis la muziko, kiu donis al li konfidon en si mem: "Mi malamis la bazlernejon kun la tuta koro kaj kriis ĉiun tagon de Dio. Pro la koloro de la haroj, la infanoj frapis min per kurbecoj de la unua tago. Redhead, balbutado, kun grandaj okulvitroj kaj iom stranga. Mi ne estis "malvarmeta", ĉar marŝante al sporta lernejo, ne povis ludi sportojn. "
Tamen, kun la tempo, laŭ la muzikisto, ĉio ŝanĝiĝis: "Kiam mi fariĝis pli aĝa, mia kaprica aspekto mi komencis ŝati. Mi iris al la pli malnovaj klasoj, kiuj estis ia fandado de kaldrono de diversaj homoj kaj ŝatokupoj, kaj komencis ludi la gitaron. Surprizite, mi komencis konveni al la teamo. Tiam mi konstatis, ke mi vere povas fari ion pli bonan ol aliaj. Antaŭ ol mi prenis gitaron, mi ne ŝatis ion ajn. "
Ed Shiran kun sia edzino Cherry Siborn
Shiran notis, ke ĝi estis danke al ne-norma aspekto, kiun li komencis lerni kaj asigni inter aliaj. "Homoj komencis rekoni min, dirante:" Ho, ĉi tio estas la sama ruĝhara ulo kun gitaro. " Mi komencis allogi atenton danke al la memorinda aspekto. Sekve, nun mi ĉiam diras al la infanoj, ke ĝi estas bonega - esti stranga, "la muzikisto diris.