در جهان "ماتریس"، بشریت ناخودآگاه در اسارت واقعیت مجازی ایجاد شده توسط ماشین های معقول برای استفاده از بدن افراد به عنوان منبع انرژی، پایبند است. اگر چه به نظر می رسد یک نظریه علمی کاملا علمی است، دانشمندان هستند که معتقدند که با احتمال 50 تا 50 دنیای ما واقعا می تواند فقط شبیه سازی واقعیت باشد، و نه واقعیت به این صورت.
با توجه به آخرین گزارش مجله علمی آمریکایی، احتمال دقیق زندگی ما واقعی است 50.222222٪ است. بر این اساس، با احتمال 49.777778٪ جهان در سراسر جهان به طور کامل با یک برنامه کامپیوتری کار می کند. این محاسبات بر اساس کار علمی فیلسوف نیکا بوستروم نامیده می شود "آیا ما در شبیه سازی کامپیوتری زندگی می کنیم؟" (2003). بوش معتقد است که سه فرصت وجود دارد:
من استدلال می کنم که حداقل یکی از مفروضات زیر درست است: 1) جنس انسانی احتمالا قبل از مرحله "پس از فریب" مراقب باشد؛ 2) بسیار بعید است که هر تمدن پس از فریب، تعداد زیادی از شبیه سازی تاریخ تکاملی خود را حفظ کند (یا تغییرات آن)؛ 3) ما تقریبا قطعا در داخل شبیه سازی کامپیوتر زندگی می کنیم. در نتیجه، هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم که یک روز ما تبدیل به postlons می شود که شبیه سازی اجداد خود را ایجاد می کنند، اگر تنها ما در داخل شبیه سازی زندگی نمی کنیم.
با این حال، این ایده که واقعیت ما واقعی نیست، در دوران باستان مطرح شده است - در این رابطه، شما می توانید تمثیل افلاطون در مورد غار را به یاد داشته باشید، و همچنین انعکاس Zhuang Tzu در مورد پروانه و رویا او.