درباره عکس های او : من اغلب از این واقعیت انتقاد می کنم که من کاملا در عکس نگاه نمی کنم. گوش های گل به من ریختند من این را تردید نمی کنم. من به این افتخار می کنم. اگر من تمام وقت به نظر می رسید، افرادی که با من در همان اتاق یا یک فرش قرمز بودند، فکر کردند که من بازیگر هستم! من احساس می کنم! این اندیشه به من خجالت می کشد که من به شدت به نیمه عکس می روم. برای من مهم است که مردم اتاق را ترک کنند: "او سرد است. او زمان خوبی را صرف کرد او بازی نمی کند. " من به نظر ناامید کننده، گرسنه به همه افرادی که حقیقت را در گرسنه می گیرند، اهمیت نمی دهم.
درباره سبک شما: به عکس من نگاه کن، جایی که من تا 15 ساله هستم. من یک پسر هستم. من لباس های برادر را پوشیدم نه این که من در مورد آن اهمیت می دهم، اما به یاد دارم که من نیاز به خنده دارم، زیرا شلوار جین را از آبدار نداشتم. من حتی در مورد آن فکر نکردم من لباس برای ورزشگاه داشتم من خیلی نگران بودم که من سرگرم کننده بودم. من سکوت میکنم من دختر را در کلاس ششم به یاد می آورم، زمانی که او به من در ورزشگاه نگاه کرد، آن را در شکوه خود خواند: "خدای من! این انزجار است، او پا را تکان نمی دهد! "