"صادقانه، من فکر می کنم پسر من هنوز خیلی جوان است تا آن را حفظ کند. من واقعا فکر می کنم که در پنج سال اول زندگی کودک شما باید زمان زیادی را صرف وقت خود کنید. حالا می بینم که فرزندان من کاملا خودکفا هستند. آنها واقعا زندگی خود را دارند، آنها می دانند که چه می خواهند و می دانند چه کسانی هستند. من فکر می کنم که طبیعی است. من فقط خوشحالم که نباید هر روز آن را انجام دهم. اگر من ترک، من واقعا می روم. وقتی من در خانه هستم، من فقط امور داخلی را انجام می دهم. این چگونگی همه چیز در خانواده ما تنظیم شده است. "
گویینت همچنین پذیرفت که هنوز نمیتواند مرگ پدرش را قبول کند، که در سال 2002 از سرطان جان خود را از دست داد: "این مهمترین لحظات در زندگی من بود. وحشتناک بود. به یاد داشته باشید که چگونه مردم از من پرسیدند: "اگر تمام روز گریه کنید، چگونه کار می کنید؟" و من فکر کردم: "من درد زیادی در ارتباط با مرگ این شخص دارم. مثل اینکه من 100 سال گریه کردم برای من سخت است که متوجه شدم که فرزندان من هرگز او را نمی شناسند. بسیار دشوار است بدانیم که اگر او به زندگی بازگردد، او شماره تلفن من، فرزندان من، شوهرم را نمی داند. او زندگی من را نمی داند من هنوز دشوار است که مرگ او را بپذیرم. "