"Seachtain ó shin, b'fhéidir thart ar 16 uair an chloig. Ba é an chéad uair a tháinig mé abhaile ar feadh aon mhí dhéag. Bhuail mé le chéile. Ní fhaca mé cuid acu ar feadh níos mó ná bliain, agus chonaic mé mo thuismitheoirí agus mo dheirfiúracha. Chun iad a fhágáil tar éis cruinniú den sórt sin a bhí an rud is deacra a bhí le déanamh agam, do na míonna seo go léir. "
Meabhraíonn Robert freisin cad a bhí a shaol sa phríomhchathair sula raibh sé cáiliúil.
Deir sé: "Ba é an t-am is fearr i mo shaol. Ní raibh ach árasán beag bídeach agam, ach bhí cairde ann i gcónaí. In aice liom, bhí cúigear nó seisear daoine suite de ghnáth. Bhí sé chomh neamhghnách chomh neamhghnách. Ba é an saol sin a shamhlaigh mé i gcónaí faoi. Beagán dÚsachtach, ach oiriúnach d'aisteoir óg. "
Deir sé freisin go ndéanann an clú agus a shaol a dhíbirt, toisc go n-aithneofaí é i ngach áit, cibé áit a ndeachaigh sé. Cuireann Robert agallamh leis an iris Gearmánach "Gala": "Is breá liom taisteal agus a aithint níos mó faoi na cathracha agus a n-áitritheoirí. Anois ní féidir liom dul in áit ar bith, gan taithí a bheith acu ar na mothúcháin go bhfuil siad ag faire orm 24 uair sa lá domsa 7 lá sa tseachtain. Ní maith liom an mothú seo. "