"Чынын айтсам, менин уулум дагы деле жаш болуп жатат деп ойлойм. Чындыгында, баланын жашоосунун алгачкы беш жылында аны менен ушунчалык көп убакыт өткөрсөңүз болот деп ойлойм. Азыр менин балдарым өзүн өзү жетиштүү деп эсептейм. Чындыгында, алар өзүлөрүнүн жашоосу бар, алар эмнени каалаарын билишет жана алардын ким экендигин билишет. Мен бул кадимки деп ойлойм. Мен күн сайын жасабашым керек болгонума кубанычтамын. Эгер мен кетип калсам, мен чындыгында кетип жатам. Үйдө жүргөндө, мен ички иштерим менен гана жүрөм. Бул биздин үй-бүлөбүздө баары ушундай болуп жатат ».
2002-жылы рак оорусунан каза болгон атасынын өлүмүн дагы деле кабыл ала алган эмес ("бул менин жашоомдогу эң маанилүү учур болду. Бул аябай жаман болчу. Адамдар менден кандай сураганын эстейм: "Эгер сен күнү бою ыйлап жатсаң, кантип иштейсиң?" Ошондо мен: «Бул адамдын өлүмүнө байланыштуу менде ушунчалык көп оору бар. Мен 100 жыл ыйлап жаткандай. Менин балдарым эч качан тааныбагандыгын түшүнүү мен үчүн кыйын. Эгер ал өмүргө кайтып барса, анда менин телефон номеримди, балдарым, күйөөмдү билбейт деп түшүнүү өтө кыйын. Ал менин жашоомду билбейт. Мен анын өлүмүн кабыл алуу кыйынга турду ».