Tijdens het interview in het kader van de campagne tegen racisme, love Music Hate Racisme, zei Ed Shiran dat het de muziek was die hem het vertrouwen in zichzelf gaf: "Ik haatte de basisschool met heel mijn hart en haalde elke Godsdag. Vanwege de kleur van het haar raken de kinderen me van de allereerste dag met krommingen. Roodharige, stotteren, met grote glazen en een beetje vreemd. Ik was niet "cool", omdat, wandelen naar een sportschool, geen sport kon spelen. "
In de loop van de tijd veranderde echter al in de loop van de muzikant, alles veranderde: "Toen ik ouder werd, begon mijn grimmige uitstraling ik leuk te vinden. Ik ging naar de oudere klassen, die een soort smeltketel van verschillende mensen en hobby's waren, en begon de gitaar te spelen. Tot zijn verbazing begon ik in het team te passen. Toen besefte ik dat ik echt iets beters kan doen dan anderen. Voordat ik een gitaar nam, was ik niet dol op wat dan ook. "
Ed Shiran met zijn vrouw Cherry Siborn
Shiran merkte op dat het dankzij niet-standaard uiterlijk was dat hij onder meer begon te leren en toe te delen. "Mensen begonnen me te herkennen, zeggende:" Oh, dit is dezelfde roodharige man met een gitaar. " Ik begon de aandacht te trekken dankzij het gedenkwaardige uiterlijk. Daarom vertel ik nu altijd de kinderen dat het geweldig is - om vreemd te zijn, "vertelde de muzikant.