"ਇਹ ਲਗਭਗ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੈਂ ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ," ਜਾਰਜ ਨੇ ਕਿਹਾ. - ਅਤੇ ਇਹ ਇੰਨਾ ਭਿਆਨਕ ਪਲ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ. ਮੈਂ ਸਭ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ. ਉਸ ਦੀ ਰਿੰਗ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕੋ. ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ. ਪਕਾਏ ਡਿਨਰ. ਉਹ ਹੁਣੇ ਹੀ ਲੰਡਨ ਤੋਂ ਉੱਡ ਗਈ. ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਖਾਣਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਪਲੇਟਾਂ ਨੂੰ ਧੋਣ ਲਈ ਗਈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ. ਮੈਂ ਚੀਕਿਆ: "ਤੁਸੀਂ ਕਿਥੇ ਗਏ? ਵਾਪਸ ਜਾਓ "ਫਿਰ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਬੈਠ ਗਏ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬਕਸੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ." ਉਸਨੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਮੁੜਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਲੈਕੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੱਥ ਵੇਖਿਆ: "ਇਹ ਰਿੰਗ." ਅਜਿਹੀ ਦਿਆਲੂ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੋਵੇ. ਪਰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਗੋਡੇ ਤੋਂ ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: "ਮੈਂ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣੀ ਬਾਕੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਕਰਾਂਗਾ."
ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰੋਮਾਂਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਅਮਲ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ. "ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ:" ਮੇਰੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ. " ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ 25 ਮਿੰਟ ਬਿਤਾਏ, "ਜਾਰਜ ਹੱਸਦਾ ਰਿਹਾ. ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨਨ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪਲੇਲਿਸਟ ਤੇ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਹੈ. 25 ਮਿੰਟ. ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ: "ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ, ਜਵਾਬ" ਹਾਂ "ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ. ਫਿਰ ਵੀ 52, ਅਤੇ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਕਮਰ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਵਾਂਗਾ. "
ਅਮਲ, ਬੇਸ਼ਕ, ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ.