ਜੂਲੀਆ ਰਾਬਰਟ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੁਭਾਅ ਲਈ ਬੋਲਦਾ ਹੈ: "ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ 2200 ਗੁਣਾ ਲੰਬਾ ਹਾਂ. ਮੈਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ. ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਖੁਆਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਬਣਾਵਾਂਗਾ. ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਮ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ. "
ਹੈਰੀਸਨ ਫੋਰਡ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਹੈ: "ਲੋਕੋ, ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ. ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਲੈਂਦੇ ਹਨ. ਪਰ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦਾ. ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੋ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੁਆ ਦੇਵਾਂਗਾ. ਪਰ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਗ੍ਰਹਿ ਨੂੰ ਕੱਟ ਦਿਆਂਗਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਸ ਨੂੰ cover ੱਕ ਸਕਦਾ ਹਾਂ. ਬੱਸ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਹੈ. "
ਵਿਅੰਗ ਨਾਲ ਕੇਵਿਨ ਤਲਵਾਰ ਜੰਗਲ ਲਈ ਬੋਲਦਾ ਹੈ: "ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਸਮਝਦਾਰ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ ਦਿਮਾਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਣ. ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਪੁਰਾਣੇ ਜੰਗਲ ਦੀ ਕਿਉਂ ਲੋੜ ਹੈ? ਜੰਗਲ? ਰੁੱਖ? ਉਹ ਹਵਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਵਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ. ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ? ਲੋਕ ਜੋ ਹਵਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ. ਇਹ ਵੇਖਣਾ ਦਿਲਚਸਪ ਹੋਵੇਗਾ. "
ਐਡਵਰਡ ਨੌਰਟਨ ਇੱਕ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ: "ਮੇਰੇ ਬਗੈਰ ਲੋਕ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ. ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ. ਮੈਂ ਬਿਮਾਰ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਮਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ. ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੇ ਹੋ? ਮੈਂ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹਾਂ. "
ਅਤੇ ਫਾਈਨਲ ਛੋਟਾ ਫਿਲਮ ਕਰੂਜ਼ ਪਾਣੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਮੁੜਦਾ ਹੈ: "ਮੈਂ ਹਾਂ ਕਿ ਲੋਕ ਕੀ ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਨ. ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਕੀ ਉਹ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਲੜਨਗੇ, ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਸਭ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਨ?