"நேர்மையாக, நான் என் மகன் இன்னும் அதை வைத்திருக்க மிகவும் இளம் நினைக்கிறேன். நான் உண்மையில் குழந்தையின் வாழ்க்கையின் முதல் ஐந்து ஆண்டுகளில் நீங்கள் அவரை எவ்வளவு நேரம் செலவிட வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். இப்போது என் குழந்தைகள் மிகவும் சுய போதுமானதாக இருப்பதைக் காண்கிறேன். அவர்கள் உண்மையில் தங்கள் சொந்த வாழ்க்கை, அவர்கள் என்ன தெரியும் மற்றும் அவர்கள் யார் என்று எனக்கு தெரியும். அது சாதாரணமானது என்று நான் நினைக்கிறேன். நான் ஒவ்வொரு நாளும் அதை செய்யக்கூடாது என்று சந்தோஷமாக இருக்கிறேன். நான் வெளியேறினால், நான் உண்மையில் செல்கிறேன். நான் வீட்டில் இருக்கிறேன் போது, நான் உள்நாட்டு விவகாரங்களை மட்டுமே செய்கிறேன். இது எல்லாம் நம் குடும்பத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்படுகிறது. "
2002 ஆம் ஆண்டில் புற்றுநோயால் இறந்த அவரது தந்தையின் மரணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்று க்வினேத் இன்னும் ஒப்புக் கொண்டார்: "என் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான தருணமாக இருந்தது. அது பயங்கரமானது. மக்கள் என்னிடம் கேட்டார்கள் என்பதை நான் நினைவில் கொள்கிறேன்: "நீ நாள் முழுவதும் அழுகிறாயா?" நான் நினைத்தேன்: "இந்த நபரின் மரணத்துடன் நான் மிகவும் வேதனையாக இருக்கிறேன். நான் 100 ஆண்டுகளாக அழுகிறேனா? என் பிள்ளைகள் அவரை அடையாளம் காணவில்லை என்பதை உணர எனக்கு கடினமாக உள்ளது. அவர் வாழ்க்கையில் திரும்பி வந்தால், என் தொலைபேசி எண்ணை, என் பிள்ளைகள், என் கணவர் எனக்குத் தெரியாது என்று புரிந்துகொள்வது மிகவும் கடினம். அவர் என் வாழ்க்கையை அறிய மாட்டார். அவரது மரணத்தை ஏற்றுக்கொள்வது இன்னும் கடினம். "