"Дөресен генә әйткәндә, улым аны саклар өчен бик яшь. Минем уйлавымча, бала тормышының беренче биш елында сез аның белән мөмкин кадәр күп вакыт үткәрергә тиеш. Хәзер мин балаларымның үз-үзләрен тәэмин итүен күрәм. Аларның чыннан да үз тормышлары бар, алар нәрсә теләгәннәрен беләләр. Бу гадәти дип уйлыйм. Мин моны көн саен эшләмәскә шат. Китсәм, мин чыннан да китәм. Өйдә булганда, мин өй эшләре белән генә эшлим. Барысы да безнең гаиләдә ничек урнаштырылган. "
Гвинет шулай ук таныды, бу 2002-нче елда яман шеш авыруыннан үлгән Атасының үлемен кабул итә алмавын таныды: "Бу минем тормышымда иң мөһим мизгел иде. Бу бик куркыныч иде. Хәтерлим, кешеләрнең миннән ничек сорадылар: "Көне буе еласаң, ничек эшләрсез?" Iәм мин уйладым: "Бу кешенең үлеме белән бик күп газапларым бар. Мин 100 ел елаган кебек. Минем өчен балаларым беркайчан да танымаганын аңлау кыен. Аңлау бик кыен, әгәр ул тормышка кире кайтса, ул минем телефон номерымны, балаларымны, иремне белмәс иде. Ул минем тормышымны белми иде. Мин аның үлемен кабул итү авыр. "