يېقىندا, بىرىنيە تۈرك مۇسابىقىسىدىكى مەستانىلەر سارا جېنسېننىڭ 20 يىل ئىلگىرى قانچىلىك كېمەيتىش بىلەن كۆرۈشۈش ھېكايىسىنى سۆزلەپ بەردى.
2000-يىلى, بىر ئايال ئائىلىسىدىكىلەر بىلەن ھاۋاي بىلەن ئارام ئالدى. ئۇ كۈنى ئۇ تاماقخانىدا چۈشلۈك تاماقتا چۈشلۈك تاماق. تۇيۇقسىز, ساراھنىڭ سىڭلىسى يۈگۈرۈپ كېلىپ, ئۇ ئۈچەينى قۇرت كۆردى.
«ئەلۋەتتە, ئائىلىمىزدىن ئىشەنمەيمىز. ئاندىن ئۇ ناھايىتى ئالقىشقا ئېرىشتى, ئۇ ئاددىي تاماق ئۆيتە كۆرۈشمەسلىكىدىن خېلى كۆپ بولىدۇ. ئەمما سىڭلىم مەن ئۇنىڭ بىلەن بىللە بارغانلىقىمنى تەكىتلىدى. شۇنداق, ئۆچىرەتتە ھەقىقەتەن بىرىكمە بولۇپ قالدى. مەن ھەيران قالدىم ۋە ئۇنىڭ رەسىمىنى ئىستېمال قىلالايدىغانلىقىنى سورىدىم. 5 يىلدا مەن ئۇنىڭ كونسېرتىسىنىڭ يېنىغا باردىم, بۇ مېنىڭ ھاياتىمدىكى تۇنجى كونسېرت, مېنىڭ ھەممىسىمنىڭ CD بارلىقىنى ئېيتتى. ئۇ ماڭا جەنۇب تەلەپپۇزى بىلەن ماڭا: «ھە, قەدىرلىكىم, سىز قانداق بولىسىز! ئەلۋەتتە, مەن سىزنى رەسىمگە تارتىمەن ». مەن بىر تەلغېت, ئاچا-سىڭگىلاھۇ ئەلەيھى ۋەيتان بار », ئۇ سىڭلىسى ئۈچۈن, ئۇ سىڭلىسى ئۈچۈن, ئۇتۇپ باقمىدى.
بۇ يىغىندىن كېيىن بىر قانچە يىلدىن كېيىن, ئېغىر تىپلىق بەلۋاغنىڭ بىرىكتۈرۈكىلەردە تاماقخانىدا تاماقخانىدا باشلانغان, بۇ ئۇنى ھازىرقى ئەركىنلىك ئۈچۈن كۈرەش قىلىشقا يېتەكلىدى. ھازىر ناخشىچى ۋەسىيلىك كۈچلىرىنىڭ دادىسىنى مەھرۇم قىلىشقا ئۇرۇنۇۋاتىدۇ. يېقىندا, شاروندنىڭ ئېيتىشىچە, 2007-يىلى, ئەنگىلىيە بىر فرانسىيەنى يازدى, ئۇ ياردەم تەلەپ قىلدى. بۇ نەيزە ساقال قويغان ئۇخلاش ۋاقتى بولۇپ, سەتچىلىكنىڭ قەھرىمانىغا ئايلاندى. «ئۇ مېنىڭ ئۇنىڭغا ياردەم قىلىشىنى ئۈمىد قىلدى. ئەمما مەن ئۆزۈم ئىنتايىن مۈشكۈل مەزگىل ئىدى, شۇڭا مەن ئۇنىڭغا ياردەم قىلالمىدىم. «ئىككىمىز ياردەمگە موھتاج».