«بىز ياپونىيەنىڭ« بورۋېرزىن »نىڭ بىر قىسمىنى ئېتىۋەتتۇق, مەن ئىككى ھەپتە ئاخىرى بار ئىدىم, مەن پەقەت 12 ياش, ئۇ پەقەت 12 ياشقا كىردى, ئۇ بىر كېچىدىلا توختاپ قالدۇق. كەچتە توختاپ قالدۇق ئۇ بېكەتتە. ئۇلار سىزگە ئۇخلاشقا ئېھتىياجلىق بىر قۇۋۋەت, يەر ئاستىدىكى گۈرۈچ بىلەن ئورۇقلاپ, ئۇ پۈتۈنلەي نورمال ھالەتكە چۈشتى. ئاندىن ئۇلار ئازراق ئۇخلاۋاتىدۇ. ئاندىن ئۇلار ئۆتكۈر ئۇخلايدۇ . جارېك بىلەن ئوغلى يەنىلا داڭلىق تاغنىڭ چوققىسىغا قايتىپ كەلدى, ئوسكار ئۇخلاپ قالسا, تەبىئەتنىڭ شان-شەرەپلىكىگە دىققەت قىلمىدى. «مېنىڭچە, ئۇ دەۋردىكى گۈزەللىك ئەمەس, ئۇ تەبىئەتنىڭ گۈزەللىكىنى قەدىرلىيەلمەيدۇ, ئەگەر ئۇ جىممانى تەكلىپ قىلدى. Hug بىز رەھبەرلىككە قوشۇلدى ۋە ئوسكارنىڭ ئوسكارنىڭ پەقەت ئاماندانىڭ كۆكرىكى ۋە ئانارېگاۋنى بېسىپ ئۆتىدىغانلىقىنى ئېيتتى.
بىز كودىنى «مۇلايىم» دەپ توپلىغان. ئۇنى بىر بەلگە ئىدى. مەن بالىلارنى ماشىنىغا چۈشتەك, بىز رەسىمگە تارتتۇق, بىز بىر رەسىمگە باردۇق ... ئاندىن بىز باشقا شەھەرگە باردۇق, ئۇمۇ خۇگونىڭ كوچىسى, چوڭ كوچا بار ئىدى, چوڭ كوچا بار ئۇنىڭ شەرىپىدە! ».