«ئۇ بۈگۈنكى كۈندە ئۇ يەردە:« ئۇنىڭ كۆزلىرىدىكى كۆز ياشلىرى بىلەن دېدى. «ئەستە ساقلايمەن, ئۇنىڭ بېشىغا لۆڭگىنى بولۇپ, ئۇ خوشلاشتى» دېدى. مەن مەكتەپتىن كەلگەن ۋاقتىمدا, ئۆيدە ھېچكىم يوق. ئەتىسى, ئەنگىلىيەدىن كەلگەن تېلېگرامما, ئۇ ئاپادىن كەلگەن. ئۇ مەڭگۈ ئايرىلغان بىر سېكۇنتنى ئويلاپ باقمىغان دەپ ئويلىمايمەن. ماڭا «مەن پەقەت ئايرىلىشىم كېرەك دەپ ئويلىغاندەك قىلىدۇ, لېكىن مەن قايتىپ كېلىمەن» دەپ ئويلايدۇ. دادام ھەر كۈنى كەچتە بىر كۈنى كەچتە دۇئا قىلدى ».
ئارتىس ئائىلىدىكى بەش بالىنىڭ ئەڭ كىچىك بولۇپ, دادىسى كىرىسنىڭ بالىسىنى بېقىش ئۈچۈن ھەر مەسئۇلىيەتنى ئۈستىگە ئالدى. «دادام, تاغا ئوخشايدۇ. دادام مېنىڭ تاش. ئۇنىڭغا رەھمەت, مەن شۇدىن كېيىن, كۈندىن-كۈنگە مۇراجىئەت قىلىش »نى ھېس قىلدىم.
دادىدىن ئۇنىڭغا بەرگەن ئەڭ مۇھىم مەسلىھەتلەر ئۇنىڭ ئائىلىسىنى ئويلىنىپ ھەمىشە ئۇنىڭ ئائىلىسىنى ئويلىنىپ, خىزمەت, قەۋەتنى كۆز ياشلىرى ھەققىدە ئويلىنىش. «ھەممىگە قالسىدەك, ئۇنىڭ پۇشايمان قىلىدىغان نەرسىلەرنىڭ بولۇشى مۇمكىن, ئۇنىڭ كەسپىي ھاياتىنى بەكمۇ بېغىشلايتتى. ھەمدە ئۇ مېنىڭ بۇ خاتالىقنى تەكرارلىشىمنى خالىمايدۇ. ئۇ ھەمىشە ماڭا ئائىلىدىكى ئاساسلىق ئىش ئىكەنلىكىنى ئەسلىتىدۇ ».