"Heroo" estas kortuŝa rakonto pri la amo de la junaj principoj de fido Chernysheva (Svetlana Ivanova) kaj leŭtenanto Andrei Dolmatova (Dima Bilan). Iliaj sentoj havos multajn testojn: la unua mondmilito, longa apartigo, senfinaj tumultoj. Sed vera amo, kiel vi scias, gajnas ĉion.
En intervjuo kun PopCornnews, Dima Bilan parolis pri sia heroo, malfacilaĵoj pri la aro kaj interrilato de muziko kaj filmoj.
- Dima, kio inspiris vin pri pafado en granda kinejo?
- Mi volis ŝanĝi ion en la vivo. Instalu novan kurson, gajnu novan signifon, por esti en la risko. Sentas vivon en nova maniero kaj en sia kompleta gusto. Kaj okazis. Eĉ pli ol mi atendis.
- Kion altiris la historia ĝenro?
- Mi renkontis rektan direktoron kaj produktanton multfoje, ni longe parolis pri ĉirkaŭ ses monatoj. Mi vere ŝatis ĉi tiujn homojn, mi ŝatis ĉi tiun historion. Krome, ie en la subkonscio, mi sidis la rakonton de mia propra familio: Mia praavo servis en Nikolao II. Ĉi tiu estas nia familia fiero. Sed mi plene komprenis ĉi tion jam sur la aro, en la dua aŭ tria tago. Sed mi fine komprenis, kion mi faris ĉion bone.
Eble se mi estus ofertita iu alia ĝenro, mi ankaŭ konsentus. Sed mi sciis de la komenco, ke se mi volas kontakti ĉi tiun mondon, vi ne komencu per komedio kaj ne de la bildo de Dima Bilan, saltante en ĉemizo sur scenejo.
- Ĉu vi povas facile naskiĝi en la bildo?
- Pri la fina rezulto, ne juĝi min. Sed sur la aro mi estis tute ĝustatempe kaj en la humoro. Iom pli, kaj mi kredus, ke mi estas li [Andrei Dolmatov - ĉ. Ed.]. Mi memoras iel post filmado de la sekva sceno, kiun mi eliris en la straton. Homoj sidas tie, trinku teon, vespermanĝon ... oni povus lasi vian internan senton por paŭzo, sed mi ne povis. Kaj ĉi tie mi estas la tutaĵo, kun telero, ŝanĝo en ia kotleto. Ili provas paroli kun mi, kaj mi mordas, ĉar mi havas scenaron. Do mi marŝis dum kelkaj tagoj. Ĉi tiu sperto estis tre interesa por mi.
- Kio estis la plej malfacila
- Post du semajnaj filmado estis tre malfacila periodo. Ĉio ĉi simileco kaj la sama tago ... la normaligita horaro estas kontraŭindikita al mi. Mi kutimiĝis al neantaŭvidebla vivmaniero. Kaj estis malfacile rekonstrui. Nu, kompreneble, ne tre komfortaj veteraj kondiĉoj. Sed mi kovris ĉion ĉi. La fikso de la aro por mi ne estas nova. Mi scias, ke tia fotilo, kiel kontakti ilin, kiel rigardi ilin. Sed mi volis esti sur unu ondo kun profesiuloj, en io ajn, kion ili ne povis doni. Sekve, mi ofte pafis frue kaj ĉiam postulis de mi mem.
- Ĉu vi sukcesis perdi muzikon dum la pafada tempo?
- kaj mi ne lasis muzikon. Mi eĉ skribis en mia libera tempo. Dum la semajnfino li sidiĝis kaj registris ion. Kaj li aŭskultis multe dum filmado. Sufiĉe malmola muziko. Kiam ili pafis en Vilno, mi nur aŭdis la Muse-grupon, sian kanton supremacy. Mia rolo tute koincidis kun la teksto, kaj mi plene plaĉis. Tiam mi eĉ donis ĉi tiun kanton al Alexander Bon pri la "voĉo" - tiom multe da ĝi tremis. Mi konstatis, ke en ŝi multe kaŝis. Do ĉio iris al la kazo, kiel vi povas vidi. Ĉio estas interkonektita.
