Pri la filmo, kiu igis lin plori : "Mi ne ofte ploras pri la filmoj, sed estis unu ... mi revenis de Kabo al Montrealo, kaj mi komencis diareon. Mi ne povis manĝi ion ajn. Stuck en la hotelĉambro sen fenestroj kaj faris tion, kion ĉio faras dum la malsano. En la dua tago de ĉi tiu malagrabla malordo, mi rigardis filmon nomatan "Vivo kiel domo". Kevin Klein ludas arkitekton, kiu lernas, ke tio estas malklare malsana kun kancero. Li foriris de sia adoleska filo, sed decidas, ke ili konstruu domon kune. Mi ne scias, mi nun impresus min, sed tiam, post 27 horoj da vera turmento, ĉi tiu filmo simple "disvastiĝis" mi. Estas necese rigardi ĝin denove por ekscii, ĉu ĉi tiu efiko konserviĝis. "
Pri ĉu li havis problemojn, kiam li vidis sian propran morton sur la ekrano : "Dio, ne. Mi nur starigis la kadron. Maltrafis ĝin. Venkis ĉi tiun momenton. Dio, mi ŝatus fari ĝin denove. "
Pri ĵetado de via unua rolo : "Mia agento sendis min al du filmoj. Unu el ili estis la "akuzita" kun Jody Foster. Mi estis tiel ekscitita. "